Στις περιπτώσεις όπου κάποιος αναλαμβάνει τη μέριμνα μιας ξένης υπόθεσης δυνάμει μιας άκυρης σύμβασης, ακόμη και αν διεξάγει τη σχετική υπόθεση σύμφωνα προς το συμφέρον και την πραγματική ή εικαζόμενη βούληση του δήθεν αντισυμβαλλομένου του, αμφισβητείται έντονα αν και κατά πόσο διατηρεί αξίωση κατά του κυρίου της υπόθεσης προς απόδοση των δαπανών στις οποίες προέβη κατ’ άρθρο 736 ΑΚ.

Η αμφισβήτηση αυτή, η οποία αφορά κατ’ αρχάς τη συνδρομή εν προκειμένω αυτών καθ’ εαυτών των προϋποθέσεων της γνήσιας θεμιτής διοίκησης αλλοτρίων, γίνεται ακόμη πιο έντονη όταν η ακυρότητα της συμβατικής σχέσης που συνδέει τον διοικητή με τον κύριο της υπόθεσης οφείλεται στο γεγονός ότι αυτή προσκρούει σε απαγορευτική διάταξη νόμου ή στα χρηστά ήθη. Και τούτο διότι τυχόν κατάφαση δικαιώματος του διοικητή να αξιώσει την απόδοση των δαπανών στις οποίες προέβη (φαίνεται να) οδηγεί σε αντιφάσεις με γενικότερες αξιολογήσεις του Έλληνα νομοθέτη, δημιουργώντας ρήγματα στην ενότητα της έννομης τάξης. Η άρση της διαφαινόμενης σύγκρουσης μπορεί να επιτευχθεί με τον πλέον προσήκοντα τρόπο, αν κανείς δεν εφαρμόσει εν προκειμένω τη ρύθμιση της ΑΚ 722 στην οποία παραπέμπει η ΑΚ 736, Ο διοικητής που προέβη σε δαπάνες για τη διαχείριση μιας υπόθεσης κατ’ εκτέλεση μιας άκυρης, λόγω αντίθεσης σε απαγορευτική διάταξη νόμου ή στα χρηστά ήθη, σύμβασης με τον κύριο αυτής, δεν μπορεί να αξιώσει από τον τελευταίο την απόδοσή τους.