Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα νομικά ζητήματα με τα οποία έρχονται συχνά-πυκνά αντιμέτωπα τα ελληνικά δικαστήρια συνέχεται με τη νομική φύση των τεχνικών εργασιών επί ακινήτων. Ζήτημα αν πρέπει οι σχετικές εργασίες να θεωρηθούν ως εμπορικές και άρα ο «κατά σύνηθες επάγγελμα» ασκών αυτές ως έμπορος ή, μήπως, εμφανίζουν τελικά έναν αμιγώς αστικό χαρακτήρα εξερχόμενες του πεδίου του εμπορικού δικαίου;

Εκ πρώτης τουλάχιστον όψεως θα μπορούσε, εύλογα, να υποστηρίξει κανείς ότι αυτή καθ’ εαυτή η διευκρίνιση της σχετικής προβληματικής δεν παρουσιάζει ιδιαίτερη νομική αξία. Πράγματι, η πρακτική της σπουδαιότητα αναδεικνύεται, κατά βάση, κάθε φορά που ο ερμηνευτής/εφαρμοστής του δικαίου καλείται να αποφασίσει αν στην εκάστοτε υπό κρίση περίπτωση επέρχονται ή όχι οι έννομες συνέπειες που συνδέονται με την ιδιαίτερη αποστολή που καλείται να επιτελέσει στην έννομη τάξη μας το εμπορικό δίκαιο, ήτοι την εξασφάλιση ταχύτερων και ασφαλέστερων συναλλαγών π.χ. δυνατότητα προσωπικής κράτησης του εργολάβου, αποδεικτική αξία των βιβλίων που τηρεί (448 επ. ΚΠολΔ) κ.ο.κ. Εν προκειμένω είναι εμφανές ότι οποιαδήποτε σχετική τοποθέτηση είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την απάντηση που θα δοθεί στον ως άνω, προκριματικής υφής, προβληματισμό. Με την παρούσα μελέτη επιχειρείται, ακριβώς, η ανάδειξη της νομικής εκείνης προσέγγισης η οποία θα αντιμετωπίζει τη προβληματική της νομικής υφής των τεχνικών εργασιών επί ακινήτων όχι μόνο κατά τρόπο πρακτικά ικανοποιητικό αλλά συγχρόνως και κυρίως νομικά/μεθοδολογικά αξιόπιστο.