Κατά καιρούς ο αναγκαστικός χαρακτήρας ενός δικαιώματος μπορεί να συνιστά τροχοπέδη για την επίτευξη των επιδιώξεων του δικαιούχου. Το πρόβλημα αντιμετωπίζεται είτε ειδικά κατ’ εφαρμογή γενικών ρητρών σε συγκεκριμένες περιπτώσεις είτε αποσπασματικά στο πλαίσιο ερμηνείας επιμέρους διατάξεων. Στην πραγματικότητα όμως οι εκάστοτε περιπτώσεις ή κατηγορίες περιπτώσεων, όπως αυτή που έκρινε η ΟλΑΠ 6/2019, αποτελούν μερική έκφραση ενός ευρύτερου ζητήματος που αφορά λίγο-πολύ όλα τα δικαιώματα αναγκαστικού δικαίου. Το ζήτημα αυτό απαιτεί μια συνολικότερη προσέγγιση και ενιαία αντιμετώπιση. Πρέπει λοιπόν να γίνει δεκτό, αντίθετα από την κρατούσα γνώμη, ότι και τα δικαιώματα αναγκαστικού δικαίου είναι δεκτικά παραίτησης είτε επειδή οι αφηρημένες αξιολογήσεις που δικαιολογούν τον αναγκαστικό χαρακτήρα τους δεν βρίσκουν έδαφος εφαρμογής στη συγκεκριμένη περίπτωση είτε επειδή δεν υφίσταται, για άλλους λόγους, πραγματική ανάγκη προστασίας, ιδίως ενόψει του ανταλλάγματος που λαμβάνει ο δικαιούχος που παραιτείται. Υπό το πρίσμα αυτό, ο αναγκαστικός ή ενδοτικός χαρακτήρας ενός δικαιώματος συνιστά μάλλον διαφοροποίηση βαθμού και έντασης παρά ποιότητας.

Σχετικό Άρθρο : ΕφΑΔ 2019, 1234